40 տարեկանում իմացա, որ որդեգրված եմ, բայց այն, ինչ հետո ասաց մայրս․․․Ամբողջ մարմնով դող անցավ

40 տարեկանում իմացա, որ որդեգրված եմ, բայց այն, ինչ հետո ասաց մայրս․․․Ամբողջ մարմնով դող անցավ։ Մի օր երեկոյան մայրս ասաց, որ հետս խոսելու բան ունի, կարևոր բան պիտի խոստ ովանի: Նա սկսեց խոսել տարօ րինակ, կամաց և խռպոտ ձայնով.

-Որդիս, շուտով կդառնամ 70 տարեկան, ինչ ասես, կարող է պատ ահել հետս: Իսկ ես խոստ ացել եմ լուսահոգի հորդ, որ կպատմեմ
քեզ մեր ընտանեկան գաղտնիքը:

Մինչ այդ երբեք մորս հետ նմանատիպ խոսակցություն չեմ ունեցել: Նա շարունակում էր.

-Երբ դու դեռ չէիր ծնվել,ես ու հայրդ երկար ժամանակ փորձ ում էինք երեխա ունենալ,բայց Աստված մեզ փոքրիկ չէր տալիս: ՎԵրջա պես կարողացա հղիանալ,բայց 6-րդ ամսում կորցրեցի երեխայիս:Մենք պայմանավորվեցինք մի բժիշկի հետ,որ ես կմնամ հիվանդա-
նոցում, ոչ մեկի չենք ասի, որ ես այլևս հղի չեմ:

Կպսասենք, մինչ ինչ-որ մեկը կծննդաբերի և կհրաժարվի երեխայից, իսկ մենք կորդեգրենք նրան:Այնպես ստացվեց, որ արդյունքում քեզ ունեցավ մի կին և թողեց ծննդ ատանը, իսկ մենք քեզ բերե ցինք տուն և մեծաց րեցինք մեր հարազատ երեխայի պես:Որդիս, եթե ցանկանաս գտնել քո կենսաբանական ծնողներին, ես չեմ նեղանա, կհասկանամ քեզ:Մարմինս սկսեց դողալ, աչքս թրթռաց….Մի կերպ զսպելով արցունքներս, ասացի.

-Մայրիկ, դուք եք իմ հարազատ ծնողները, ես ոչ մեկին էլ չեմ որոնի:

-Աաաայ, հավատաց, հավատաց…շնորհավոր ապրիլի 1 տղաս: Իսկ այս կատակի հեղինակը աղջիկդ է,դռան հետևից լսում եմ ծիծաղը:

Ես այս պահից միայն մի նպատակ ունեմ. պիտի մի տարվա ընթացքում այնպիսի դաժան կատակ մտածեմ,որ մյուս տարի աղջկաս դաս տամ:Բայց աչքս դեռ թրթռում է:

ԱՂԲՅՈՒՐ