Մորս մահից հետո որոշեցի դասավորել դարակները․ Բացեցի պահարանի դուռը ու տեղում քարացա․․․
Մամաս մենակ էր ապրում, ես իրա տուն համարյա չէի գնում, ինքն էր գալիս իմ մոտ:
Միշտ նույն շորն էր հագնում ու նույն կոշիկները: Շորն էլ կոշիկներն էլ արդեն մաշվել էին:
Որրոշել էի մորս համար մի քանի նոր հագուստ վերցնել:
Բայց չհասցրի: Մի օր զանգ ստացա, որ մամաս հանկարծամահ ա եղել: Մահվանից մեկ շաբաթ անց որոշեցի կարգի բերել մորս իրերը:
Չնայած շատ ծանր էր ինձ համար:Ես հասկացա մի պարզ բան. երբեք չգիտես, թե վաղը ինչ կլինի:
Պետք է վայելել կյանքը հիմա և այս պահին: Ես իմ նոր շորերը կախեցի առաջին շարքում, դուրս շպրտեցի հին կոշիկներս, գնեցի որակյալ կոսմետիկա, սկսեցի հոգ տանել իմ մասին և կանոն դարձրեցի ամեն օր նայել և ապրել լավագույնս:
Որտեղի՞ց իմանամ, թե դեռ ինչքան ունեմ։ Պետք է վայելել այս հրաշալի կյանքը: Ափսոս, որ մայրս դա չհասկացավ:
